Πολλοί δεν πρόλαβαν να παν γήπεδο και το 1-0 υπέρ του Θεσπιακού είχε γίνει. Ένας άλλος Στάθης έγινε πια παρτενέρ του Κ. Κιούση. Ο Σωτήρης γνωρίζει καλά πώς να συνδυαστεί με τον Γηραιό και να κάνει τους αντιπάλους να μαζεύουν τη μπάλα από τα δίχτυα. Αυτό έκαναν δείχνοντας από νωρίς ότι θα δούμε μπάλα την βροχερή αυτή Κυριακή του Γενάρη του ’13.
Το ημίχρονο ρόλαρε με το παιχνίδι να μοιράζετε στους χώρους έξω από τις μεγάλες περιοχές. Κάθε στιγμή ήταν επικίνδυνη μιας και το τέταρτο «αναγνώρισης» το διακόρευσαν νωρίς οι Sotoros-Κιούσης.
Από την άγρια ομορφιά του αγώνα στο ημίχρονο έμεινε για τον ΑΟΘ μόνο το «άγρια». Σε μια από εκείνες τις στιγμές μια σέντρα από τα αριστερά βρήκε αμαρκάριστο τον αντίπαλο παίχτη κοντά στη μικρή περιοχή. Εκείνος σουτάρει κάνοντας αυτό που λέμε «τσαφ» και η μπάλα μετά από μια αλλοπρόσαλλη πορεία οδεύει στην αριστερή γωνία του τέρματός μας (όπως βλέπει ο Αβραμόπουλος). 1-1.
Για 2 λεπτά οι παίχτες του ΑΟΘ μούδιασαν. Ο Sotoros μούλιασε. Και ο ήλιος μου ‘λιαζε τις επικαλαμίδες. Το παιχνίδι συνεχίστηκε με τον ίδιο ρυθμό, ωστόσο, έως την ώρα που ο αντίπαλος εκτέλεσε φάουλ από σημείο «και γαμώ» για αριστεροπόδαρο. Η μπάλα έκανε transit στην πλάτη παίχτη του ΑΟΘ και άλλαξε πορεία αφήνοντας άγαλμα τον τερματοφύλακάς μας. 1-2. Πλήρης ανατροπή του σκορ από την πιτσιρικαρία του Ατρόμητου.
Στην ανάκαυλα η κάμερα του GMT μπήκε στα αποδυτήρια. Είδε σκυμμένα κεφάλια. Όχι από απογοήτευση, αλλά από πτωμαΐνη. Ο Δοβρεναίος μπήκε με ύφος και έκανε αργά βήματα προς το κέντρο. «Είστε τσολιάδες ρε παλικάρια» είπε. «Πότες θα κάμει ξαστεριά;» ρωτά ο Τσαμούταλης για να λάβει την απάντηση «όταν σαν πάψετε να παίζετε σαν μια κούκλα σαν μπάμπολα». Από το μέτωπο βγαίναμε λαβωμένοι. Υποχωρούσε η Γκόριτσα και το Ρούπελ ίσα που βάσταγε. Sotoros και Μουλκιώτης ένιωθαν τραβήγματα. Ο ένας στον δικέφαλο και ο άλλος στα απόκρυφά του. Ο Πλάκας πρότεινε «να παίξουμε 1-1-4». Ο Μαρίνης του είπε «δεν μας χέζεις ρε κομμούνι;» και εκείνη την ώρα έλαβε τον λόγο ο Αρχηγός (κεφαλαίο σαν τον Μιχαλολιάκο). «Αδέρφια! Συμπαίχται, φίλε GMT, κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, κύριοι δικασταί, λαμβάνω την τιμή να πω ότι τίποτα δεν έχει προκριθεί εκ του αγώνος. Σύσσωμος η ομάς μας οφείλει ίνα αναταχθεί και αντιταθεί του εχθρού. Όστις στρέφει τα ώτα του εις τους ονειρωξικούς με τον ΑΟΘ φιλάθλους ίνα το αναφέρει αυτήν ταύτην την ώρα! Ο αγών αυτός θα κριθεί στο 90’!». Τα λόγια του με συνεπήραν. Σκεφτόμουν κάτι σάντουιτς που είχα φάει στο 90 με το λεωφορείο από Λαμία. Ίσως αυτή η σκέψη με έκανε να πιστέψω απόκοσμα στην ομάδα μας.
Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε και η ομάδα μας δικαίωσε την αίσθησή μου. Πολύ καλό ποδόσφαιρο. Το ματς κρεμόταν σε μια κλωστή. Από ποιανού τα χέρια θα έσπαγε; Σε ποιο κεφάλι θα έπεφτε το χάσιμο βαθμών;
Η ώρα ήρθε. Ο Μαρίνης πήρε το παιχνίδι πάνω του. Έκανε άμυνα. Έτρεξε παντού και βοήθησε μέχρι και τον Νικόλα να δέσει τα κορδόνια του. Μαχητικός σαν άλλες εποχές (για την ακρίβεια πρώτη φορά τον είδα έτσι, αλλά συνήθως τιμούμε τα παλαιότερα) κέρδισε μονομαχίες. Μια ντρίμπλα του μάλιστα θύμισε τον Τζορτς Μπεστ όταν βγήκε από ένα μπαρ και έπεσε κάτω πιωμένος.
Μια φάση διαρκείας μας έκανε όλους να ανασηκωθούμε. Μια γιαγιά από την Άσκρη που πέρναγε έκανε τον σταυρό της και ψιθύριζε κάτι ακατάληπτα λόγια. Όλοι ήμασταν όρθιοι. Ο GMT, ο Πάνος, η Ν**, ο Θάνος, η Ε** και το… βρέφος που ακόμη πανηγύριζε το γκολ του πατέρα του!
Η μπάλα περνάει. Ο τερματοφύλακας βγαίνει. Ο Μαρίνης τρέχει και αυτοκτονικά πέφτει με τάκλιν ώστε να προλάβει την μπάλα. «Μπες πουτάνα» σκέφτηκε το βρέφος. Έτσι και έγινε. 2-2 από τον εκπληκτικό Μαρίνη. Ο πανηγυρισμός αντάξιος ενός μεγάλου παίχτη. Έκατσε εκεί που ήταν καθώς ήταν πτώμα να κάνει κάτι άλλο. Αν, μάλιστα, έβαζε και ένα σουτ από δεξιά σημαδεύοντας το αριστερό γάμμα, τότε ο αγώνας θα έμπαινε στο λεύκωμα αναμνήσεών του παίχτη.
Ίσως αυτή η εμφάνιση να είναι μια φωνή από κάπου αλλού που λέει «μη σταματάτε», «η μπάλα είναι αυτή που τρέφει την εβδομάδα», «έχεις ακόμη» και «δεν μεγαλώσατε γαμώ την πουτάνα μου!».
«Μαλάκες»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου