Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Το ταξίδι μιας κλίκας…

Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ιστορία. Κάθε ομάδα ανθρώπων έχει τη δική της. Όλοι οι άνθρωποι "έχουν" την ανθρώπινη ιστορία. Την ιστορία, λένε, την γράφουν οι παρέες. Άλλοι λένε ότι τη γράφουν οι ηγέτες, οι νικητές ή οι κάτοχοι των παραγωγικών συντελεστών κ.ο.κ..

Στο δικό μας μικρόκοσμο, αυτό του Θεσπιακού, μια μικρή ιστορία έληξε φέτος το 2013. Η σελίδα γυρίζει. Το γύρισμά της δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη ότι επιστρέφουμε σε προηγούμενες σελίδες ή γενικότερα σε κάτι «κακό» ή «χειρότερο». Σίγουρα, όμως, από μόνη της η κίνηση του γυρίσματος της σελίδας δημιουργεί «τριβή». Και όπως ξέρετε, η τριβή είναι δύναμη με φορά αντίθετη της κίνησης. Είναι η δύναμη της συντήρησης για κάποιους. Για άλλους είναι απλώς η… νοσταλγία.

Από το 2007 έως το 2013 η ομάδα του Θεσπιακού έκανε κάτι που θύμιζε σε πολλά παλαιότερες δεκαετίες -ίσως τα χρόνια λίγο μετά την ίδρυση του Συλλόγου-, αλλά και με σημαντικές «καινοτομίες» στη λογική της. Δεν ανακάλυψε την Αμερική. Απλώς εφάρμοσε το αυτονόητο.

Είναι γεγονός ότι το ποδόσφαιρο των τελευταίων δεκαετιών δεν ξέφυγε από την πλεύση όλης της ελληνικής κοινωνίας. Απ’ αυτό δεν μπόρεσε να ξεφύγει ούτε η ομάδα των Θεσπιών. Μικρομεγαλισμός, παραγοντισμός, κίνηση χρήματος άνευ αντικρίσματος και μεγαλομανία. Ωστόσο, σταδιακά ο Θεσπιακός πέρασε από τις άναρθρες τραμπουκίστικες νοοτροπίες σε πιο πολιτισμένες καταστάσεις ανοίγοντας, έτσι, τον δρόμο για την ανατροπή.

Πιο αναλυτικά, η ομάδα μας παλαιότερα στηριζόταν σε «ξένους» παίχτες, όπως λέμε τους ποδοσφαιριστές που έρχονται από άλλα χωριά (κυρίως τα μακρινά) ή από την Αθήνα. Δεκάδες οι ποδοσφαιριστές που παρέλασαν από το χωμάτινο των Θεσπιών όχι μόνο για να καλύψουν θέσεις για τις οποίες το μητρώο Αρρένων της κοινότητας δεν είχε απάντηση, αλλά και για εκείνες που είχε. Με δικαιολογία την αυξημένη ποιότητα και με οδηγό την καθεστηκυία νοοτροπία, παίχτες ήλθαν, είδαν και απήλθαν. Κάποιες φορές ήταν πραγματικά καλοί ποδοσφαιριστές. Άλλες ήταν απλώς λεφτά ριγμένα στη φωτιά.

Το παράλογο δεν ήταν το να πληρώνει κάποιος χωρίς αντίκρισμα, καθώς ο καθένας μπορεί τα λεφτά του να τα κάνει ό,τι θέλει. Το παράλογο ήταν ότι παραγκωνίζονταν ποδοσφαιριστές των Θεσπιών (ακόμη και επίδοξοι) έστω κι από τον πάγκο της ομάδας. Το γεγονός αυτό, στο βάθος των δεκαετιών, έδιωξε πολλούς παίχτες με (ομολογουμένως υπό συζήτηση) ζήλο από το γήπεδο.

Ένα χωριό σαν το δικό μας δεν μπορεί να προσφέρει πολλά πράγματα στο νέο για να απασχοληθεί (βλ. στίβος, πολεμικές τέχνες, τένις, μουσική κ.α.). Ακόμη και να τα προσφέρει, αυτό θα είναι βραχύβιο καθώς την επόμενη χρονιά δεν θα συμπληρώνεται τμήμα…

Με δεδομένο το τελευταίο, λοιπόν, καταλαβαίνουμε ότι ο Θεσπιακός (και κάθε τοπική ομάδα) είναι το μόνο σταθερό συλλογικό κύτταρο που προσφέρει κάποιου είδους ψυχαγωγία και/ή άθληση. Αν απ’ αυτό το κύτταρο διώχνουμε συγχωριανούς τότε είναι κάτι άχρηστο για το χωριό, όπως είναι ο Λεβαδειακός για τον Λειβαδίτη. Διευκρινίζουμε ότι μιλάμε γενικά και όχι για μεμονωμένες περιπτώσεις. Σάμπως είχε άλλο όφελος το χωριό απ’ τον Θεσπιακό, πέραν από τη ψυχαγωγία φιλάθλων και, κυρίως, των ποδοσφαιριστών; Μαζέψαμε τόσο κόσμο τις Κυριακές ώστε να επωφελείται η περιοχή γύρω απ’ το γήπεδο; Όχι! Άρα το μόνο όφελος το βλέπεις στις αναφορές της Αστυνομίας για ναρκωτικά ή άλλα «παραστρατήματα», όταν κάτω απ’ το «Θεσπιές» έχει μια παύλα.

Δεν μπορεί κανείς απ’ όσους συγχωριανούς μας έπαιξαν στην ομάδα να λησμονήσει τους ακριβοπληρωμένους παίχτες που δεν «μάτωναν» τη φανέλα, την ώρα που εκείνοι ανέμεναν μόνο τον «έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών». Παίχτες μικρότερης ποδοσφαιρικής αξίας αλλά… έμμισθοι. Παίχτες που έφυγαν πατώντας και φτύνοντας τη φανέλα και την επόμενη χρονιά ξαναέρχονταν με περισσότερα κάποιες φορές λεφτά. Δεν είναι άραγε εξοργιστικό, αν όχι ειρωνικό να τρέχει κανείς δίπλα στον έμμισθο πρώην «πτύοντα» της φανέλας του Θεσπιακού;

Ο Μαχάτμα Γκάντι πρέσβευε ότι «πρέπει εσύ να αποτελείς την αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο». Έτσι, ο Θεσπιακός όταν πέρασε απ’ το διοικητικό κενό στα χέρια του Παναγιώτη Δρίτσα και της παρέας του, έγινε η αλλαγή που ήθελαν να δουν στο ποδόσφαιρο, αν όχι και στην κοινωνία.

Βασική Αρχή Νο1: Μόνο ποδοσφαιριστές από τις Θεσπιές και όπου πάμε. Γιατί να πας κάπου που εν τέλει δεν πήγες εσύ, οι Θεσπιές, αλλά μια αρμάδα ξένων, αναρωτήθηκε η παρέα και έπραξε αναλόγως. Αν εξαιρέσεις μία έως τρεις προσθήκες ποδοσφαιριστών από κοντινά χωριά, όλα αυτά τα χρόνια ποδόσφαιρο έπαιζαν οι Θεσπιές κι όχι κάποιοι με τη φανέλα του Θεσπιακού.

Βασική Αρχή Νο2: Η διοίκηση των ποδοσφαιριστών, η αυτό-διοίκηση, επέλεξε για όλα τα μέλη της ομάδας να έχουν ίση οικονομική αντιμετώπιση. Αν όχι ίδια (κάποια οδοιπορικά σε παιδιά που έρχονταν από μακριά), σίγουρα δίκαιη ώστε κανείς να μην ξεχωρίζει ούτε αρνητικά και πόσω μάλλον θετικά.

Βασική Αρχή Νο3: Η σημαντικότερη, όμως, καινοτομία της ομάδας του Θεσπιακού είναι ότι από πλευράς αρχής εφάρμοσε τη λογική «δεν πουλάω παιχνίδια, δεν αγοράζω παιχνίδια». Η επιλογή μιας τέτοιας πολιτικής θα σήμαινε καταστροφή σε ένα ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο που βρίθει διαφθοράς. Όμως, διοίκηση τώρα ήταν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Φανταστείτε μια ομάδα που παίρνει πρωτάθλημα ή παραμένει στην Κατηγορία με σκόπιμο και πληρωμένο «σπρώξιμο». Θα συνέχαιρες, αναγνώστη, έναν ποδοσφαιριστή που έπαιξε έναν ολόκληρο δεύτερο γύρο με «συμφωνημένα» παιχνίδια;

Σίγουρα πολλοί το έκαναν. Το πρόβλημα δεν ήταν αυτοί. Το ζήτημα ήταν οι ποδοσφαιριστές που τα δεχόντουσαν και κόμπαζαν λες και η ικανότητά τους ήταν αυτή που τους χάρισε την επιτυχία και όχι τα αρνιά στις τοπικές ταβέρνες. Αυτό δεν το ήθελε η «κλίκα» και δεν το έκανε.

Το ανεπανάληπτο

Ο μόνιμος στόχος των τελευταίων δεκαετιών ήταν η παραμονή της ομάδας στην Α’ Κατηγορία. Άλλες φορές το πετύχαινε, άλλες όχι, είτε είχε έξωθεν βοήθεια, είτε όχι. Σίγουρα όμως δεν μπορεί κάποιος να αρνηθεί ως κορυφαία στιγμή του Συλλόγου τη συμμετοχή ως φιναλίστ του Κυπέλλου Βοιωτίας το 1996. Μια υπέρβαση στόχων. Μια επιτυχία.

Άλλες καλές στιγμές ήταν τα Πρωταθλήματα στη Β’ Κατηγορία με αποκορύφωμα τη χρονιά του 2004 τότε που ο Βασίλης Στάθης μάγευε το ποδοσφαιρικό κοινό με τις διπλοπενιές του. Θέαμα, αποτέλεσμα και μια συνολικά καλή εικόνα ήταν το αποτέλεσμα στο οποίο βοήθησαν πολλοί παράγοντες. Ο προπονητής Σπύρος Μπέκας, το πλαστικό χόρτο των Βαγίων και η προοδευτική και ανθρώπινη διοίκηση του Μπάμπη Κώτσαινα ήταν τα βασικά απ’ αυτά.

Ποια είναι η άλλη στιγμή του Συλλόγου που μένει χαραγμένη σε όλους όσους «ξέρουν»; Ποια στιγμή, όμως, είχε στοιχεία «ανεπανάληπτου»;

Η παραμονή στην Α’ Κατηγορία τη σεζόν 2007-08 ήταν για εμάς τους ποδοσφαιριστές ένα παράσημο μνήμης για την ποδοσφαιρική μας ιστορία ως ερασιτέχνες.

Ήταν η πρώτη φορά που η ομάδα πέτυχε τον στόχο της παραμονής στη μεγάλη ερασιτεχνική Κατηγορία πληρώντας και τις τρεις Βασικές Αρχές που είχε θέσει. Αδιαμφισβήτητα, στις περιπτώσεις άλλων ανάλογων επιτυχιών κάποια από τις τρεις Αρχές δεν θα πληρούνταν, γεγονός που καθιστά την επιτυχία του 2008 ανεπανάληπτη.

Έγινε πραγματική προσπάθεια απ’ όλους ώστε να ικανοποιούμε τόσο τις Αρχές μας όσο και τους ποδοσφαιρικούς μας στόχους. Δεν ήταν εύκολο. Χρειάστηκε υπερπροσπάθεια. Και την κάναμε σε βαθμό υπερκόπωσης.

Η ομάδα θα τερμάτιζε χωρίς την ανάγκη μπαράζ παραμονής, όπως λέγονται τα knock-out ματς που κρίνουν την παραμονή μιας ομάδας στην Κατηγορία που έπαιζε. Οι αντίπαλες ομάδες όμως που βρέθηκαν στην ίδια θέση με τον Θεσπιακό δεν ικανοποιούσαν τη Βασική Αρχή Νο3 και σκαρφάλωσαν κοντά μας αναγκάζοντάς μας σε παράταση της αγωνίας και των κόπων μας.

Στο πρώτο μπαράζ ξέραμε ότι ζούμε τη μεγάλη μας στιγμή. Ή θα κερδίζαμε το στοίχημα των Βασικών Αρχών ή θα μεμψιμοιρούσαμε για τους άδικους βαθμούς των αντιπάλων μας. Εμείς κάναμε το πρώτο.

Τα ανεβοκατεβάσματα του Βασίλη Στάθη, η σιγουριά του Κιούση, οι κούρσες του Γερ. Μπόγρη στο 85’, η σέντρα του προς τον Μαρίνη και η γκολάρα του τελευταίου με κεφαλιά δολοφόνο.

Ωστόσο, αυτές ήταν κάποιες απ’ τις στιγμές που ζήσαμε εκείνη τη χρονιά. Κανείς μας δεν θα ξεχάσει τις παλαβομάρες του Σωτήρη Στάθη, τις ποδοσφαιρικές υπερβάσεις που πέτυχε (κεφαλιά) και πολλά άλλα. Κανείς μας δεν θα ξεχάσει την πελατειακή σχέση του διδύμου Β. Στάθης-Κιούσης με το αντίπαλο τέρμα. Ευτυχώς που δεν μαγνητοσκοπούνται οι αγώνες… Επίσης, κανείς δεν θα ξεχάσει την νικητήρια γκολάρα του Τσένκο ενάντιας στους Κυπελλούχους Βοιωτίας εκείνης της σεζόν. Ντελίριο επιβεβαίωσης μιας καλής πορείας. Μιας χρονιάς που βρήκε πρώτους σκόρερ τους Γεράσιμο Μπόγρη και Κώστα Κιούση με ισάριθμα τέρματα (11). Μαζί με το μπαράζ ανόδου στην Α’ Κατηγορία όπου ο Θεσπιακός έπαιξε με την Πύλη (Δερβενοχώρια), πρώτος σκόρερ της χρονιάς ο Γεράσιμος Μπόγρης. Ωστόσο, ο Κώστας Κιούσης δεν παίζει ούτε καν χαφ, όπως ο προαναφερόμενος συμπαίχτης μας, αλλά… λίμπερο!!

Εκεί το επιτελείο μαλακίας της ομάδας γέννησε το «η Δ’ έχει έξοδα»…

Στην πορεία αυτή μάθαμε πολλά όμως κι από τη συνολική ζωή της ομάδας. Πέραν απ’ τα διοικητικά ζητήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε, έπρεπε να αντιμετωπίσουμε και τους Δρ. Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ της εξέδρας.

Αλησμόνητη θα μείνει η υποστήριξη που μας επιφύλασσαν φίλαθλοι απ’ το χωριό μας μέσα στον Υψηλάντη. Χιόνι, παγωνιά και μια μούσκεμα κατάσταση. Ό,τι πρέπει για να παίζεις μόνος σου. Εσύ και οι άλλοι 21 παίχτες του γηπέδου. Παρ’ όλα αυτά δεν ήμασταν μόνοι. Οι φίλαθλοι ήταν τόσοι που έκαναν το γήπεδο… έδρα μας.

Επίσης, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το πόσο ωραίο είναι να παίζεις με γεμάτη, όπως λέμε, κερκίδα. Είτε σε επευφημεί, είτε σε αποδοκιμάζει, η παρουσία κόσμου είναι πραγματικά καταλύτης για τον ποδοσφαιριστή. Είτε θες να τον αποζημιώσεις, είτε να του τρίψεις στη μούρη την απόδοσή σου.

Ήταν η χρονιά που ενέταξε την έννοια «κλίκα» σε μερίδα των οπαδών μας ως αποτέλεσμα του μπερδέματος των προσωπικών και εξω-γηπεδικών αντιπαθειών με τη σχέση θεατή-ποδοσφαιριστή. Παροιμιώδης, για τον υπογράφοντα το κείμενο, ήταν η στάση του Παν. Μαρίνη έναντι των αηθών επιθέσεων που δέχτηκε τόσο απ’ την εξέδρα, όσο κι από τον ηλεκτρονικό φερετζέ της κατινιάς, όπως επέτρεψαν να γίνει ιστολόγιο του χωριού.

Η ψυχολογική πίεση που ασκήθηκε ήταν μεγάλη καθώς πέραν απ’ τις φοβερές αγωνιστικές δυσκολίες, οι ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ ποδοσφαιριστές του Θεσπιακού είχαν να υπερκεράσουν και το αγροτικό μιας μερίδας νεολαίας που πέρναγε μαζικά την εφηβεία της στην εξέδρα.

Την ώρα που οι ποδοσφαιριστές έψαχναν τον μαγικό ζωμό του Αστερίξ για να αντέξουν την υπερπροσπάθειά τους, κάποιοι οργάνωναν πανό «έξω ο Πλάκας και η κλίκα του»…

Κλείνοντας την αγωνιστική αναφορά αυτής της χρονιάς (έπεται η διοικητική) πρέπει να επαναλάβουμε ότι για πρώτη φορά ο Θεσπιακός πετυχαίνει τους έναν απ’ τους δύο ιστορικούς στόχους του (παραμονή στην Α’ Κατηγορία) ικανοποιώντας τις τρεις Βασικές Αρχές. Όπως καταλαβαίνετε το εγχείρημα ήταν δύσκολο. Το έκαναν πιο δύσκολο και μερίδα φιλάθλων. Ωστόσο, το «ανεπανάληπτο» έγινε. Γράφτηκε στην ποδοσφαιρική ιστορία του χωριού μας. Γράφτηκε στις καρδιές μας.

Διοικητικά

Πέραν απ’ τις αγωνιστικές δυσκολίες, οι ποδοσφαιριστές είχαν να επιλύσουν και τα διοικητικά προβλήματα. Η πρόκληση της αυτοδιαχείρισης ολοκληρωνόταν στο ερώτημα «πώς θα βγει η χρονιά;».

Η απάντηση ήταν οι εκδηλώσεις μας και η πώληση των ημερολογίων μας. Πράγματι, εκεί το χωριό στάθηκε συμπαραστάτης. Έκανε ότι μπορούσε. Το «μπάτζετ» ήταν μεγάλο και με τη βοήθεια των κατοίκων του χωριού μας, αλλά και άλλων φίλων από κοντινά μέρη, τα καταφέραμε.

Κυρίως, όμως, περάσαμε καλά ακόμη και μέσα απ’ τις συγκρούσεις που ανέκυπταν για το ποιος θα βοηθήσει, που θα βοηθήσει και τελικά πόσο βοήθησε. Απολαμβάναμε τον απολογισμό, τι πήγε καλά, τι πήγε άσχημα.

Καθιερώσαμε γιορτούλα τα Χριστούγεννα, λαχειοφόρο με ταξίδια και κλήρωση με το Λαϊκό Λαχείο και, κυρίως, το Αποκριάτικο Πάρτι με βράβευση της καλύτερης στολής!

Αν και στο τελευταίο έχουμε ψιλοαποτύχει, κατά τη γνώμη μου, στο ποιες στολές φθάνουν στη 10άδα, ωστόσο οι πρωτιές άξιζαν το βραβείο. Βέβαια, ίσως με εξαίρεση την πρώτη φορά που το μπέρδεμα του Γερ. Μπόγρη που παρουσίαζε πιωμένος τους νικητές έδωσε το πρώτο βραβείο στη δεύτερη φιναλίστ και το δεύτερο στον πρώτο… Αλλά κατά τα άλλα καλά.

Οικονομικά η χρονιά επιβαρύνθηκε επίσης κι από τα πρόστιμα που ήταν αυξημένα καθώς κάποιες φορές δεν υπήρχε μέτρο. Το τραγικό είναι ότι οι πηγές των προστίμων ήταν πρόσωπα ή ομάδα ατόμων που δεν πλήρωναν και ποτέ εισιτήριο! Προφανώς, το εισιτήριο στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο είναι μια μορφή ενίσχυσης για να αποζημιωθούν οι διαιτητές και όχι υποχρέωση, αλλά καταλαβαίνετε ότι είναι απαραίτητη ώστε να βγει η χρονιά.

Πάντως, στο σύνολο οι χρονιές αυτές βγήκαν μέσα από την συλλογική προσπάθεια τόσο των ποδοσφαιριστών όσο και των φιλάθλων που στήριξαν τις εκδηλώσεις, τους αγώνες, τα διοικητικά και ανέλαβαν πράγματα ώστε να αποφορτιστούν οι καταστάσεις. Πολλοί έβαλαν το λιθαράκι τους σε μια «ανοιχτή οργάνωση» όπως ήταν ο Θεσπιακός.

Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισε η ομάδα μέσα σε αυτήν την περίοδο ήταν ότι υπήρξε νομαδικό κομβόι με μπλε τσάντες. Η κοροϊδία με την επιλογή κατασκευής σταδίου αντί γηπέδων αλλά και η κοροϊδία του "τώρα τελειώνει, τότε τελειώνει" μάς έκαναν να έχουμε επιπλέον κόστη, τόσο χρηματικά όσο και ευθύνης για την επιτυχή οργανωτική έκβαση της χρονιάς και τη μεταφορά των ποδοσφαιριστών ανά τα Βοιωτικά γήπεδα που μας φιλοξενούσαν.

Η επόμενη σελίδα

Το κεφάλαιο απόλυτη αυτό-διαχείριση έκλεισε. Το επόμενο έχει υπέρτιτλο «1964-2014: 50 χρόνια Θεσπιακός».

Μια χρονιά που θα συνοψίσει πολλά. Μια χρονιά που θα μας βρει πιο ενωμένους από ποτέ. Μια χρονιά που θα αφεθούν προσωπικές διαφωνίες εκτός γηπέδου.

Η επόμενη σελίδα σίγουρα δεν είναι σελίδα «επιστροφή» στην προ-αυτοδιαχείρισης εποχή. Τουλάχιστον, έτσι ευχόμαστε. Θα είναι κάτι καινούργιο καθώς θα συνδυάσει στοιχεία της συνοχής μιας αυτό-διαχειριζούμενης ομάδας, με τη φρέσκια σκέψη νέων «παλαιών» γνώριμων της ομάδας. Θα μετουσιώσει την αγάπη όλων για το μπλε του Θεσπιακού σε μια χρονιά με όσο δυνατόν λιγότερες κακές και όσο δυνατόν περισσότερες καλές μνήμες.

Τα νέα πρόσωπα στη διοίκηση της ομάδας έχουν τα στοιχεία να συνεχίζουν τα καλά, να διαγράψουν τα κακά της αυτό-διαχείρισης ακόμη κι αν η Βασική Αρχή Νο2 δεν παραμείνει στο κεφάλαιο που θα γράψουμε όλοι μαζί την επόμενη χρονιά.

Το μέλλον θα είναι ωραίο μόνο αν το θέλουμε όλοι. Θα περάσουμε καλά μόνο αν το θέλουμε όλοι.

Το μόνο που μένει είναι να εξασφαλίσουμε στοιχεία της Βασικής Αρχής Νο1 και να διευκρινίσουμε τη στάση μας για τη Βασική Αρχή Νο3, αν και κατά τα φαινόμενα ικανοποιούνται.

Καλή Χρονιά!

Υ.Γ.: Το παρόν κείμενο δεν είναι ιστορική αναδρομή, ούτε αμερόληπτη αναφορά δημοσιογράφου. Είναι προσωπική καταγραφή στιγμών με την απόλυτη μεροληψία του υπογράφοντος. Όπως ήταν και τα αφιερώματα, έτσι είναι και όλα όσα γράφονται από ένα ιστολόγιο γνώμης. Σίγουρα δεν εξαντλούνται οι μνήμες της περιόδου αυτής σε 2.500 λέξεις.

Υ.Γ.1: Για την ευστοχία των χρονολογιών δεν είμαστε τόσο σίγουροι αλλά η ουσία είναι η ίδια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου